«دراگون بت» نوعی قایقرانی است. ورزشی جدید و گروهی، که انجام آن به هماهنگی و همکاری زیادی نیاز دارد. با الهام مجیدی، 24ساله و عضو تیم قایقرانی در شاخه دراگون‌بت به گفت‌وگو نشستیم. شما هم این گفت‌وگورا بخوانید و با این ورزش بیشتر آشنا شوید.
- چه شد که به سمت ورزش رفتید؟
وقتی 15ساله بودم، در مسابقه‌ها، مدرسه شرکت کردم و همین سبب شد به ورزش علاقه‌مند شوم. بعد به باشگاه رفتم و بسکتبال را شروع کردم. در 17 سالگی هم بدمینتون کار کردم و از 20 سالگی در قایقرانی فعالیت می‌کنم. الان هم در تیم بسکتبال استان تهران و هم بدمینتون منطقه 8 عضویت دارم . به تازگی هندبال را هم شروع کرده ام.
- چه شد که با دراگون بت آشنا شدید؟
پدر یکی از همکلاسی‌هایم رئیس کمیته دراگون‌بت و وارد کننده این قایق‌هاست. همکلاسی‌ام از این رشته برایم صحبت کرد. احساس کردم که رشته جالب و هیجان‌انگیزی است و به آن علاقه‌مند شدم.
- این رشته چه جذابیت‌هایی برای شما دارد؟
به نظر من آب منشأ پاکی و آرامش است و هر رشته‌ای که با آب مربوط باشد جذاب و خوشایند است. این رشته با توجه به کار گروهی‌اش و آهنگ طبل و اینکه روی سطح آب شناور هستی و احساس آرامش کنی، لذت‌بخش است.
عکس: مهرین نظری، خبرنگار افتخاری از تهران
- کمی در باره دراگون‌بت توضیح دهید.
حدوداً چهار سال است که وارد ایران شده است. تیم یک نفر طبال یا درامر دارد که معمولاً سبک وزن است و جلوی قایق با ریتم ورزشی طبل می‌زند. بعد از او دو نفر «یک زن» نوع پارو زدن را با ریتم طبل هماهنگ می‌کنند و بعد 9 نفر در راست و 9 نفر در سمت چپ این قایق با یک زن‌ها هماهنگ می‌شوند. در عقب قایق سکان‌دار است که وظیفه حفظ تعادل عقب را برعهده دارد.
- شما چه نقشی داشتید؟
من نقش‌های مختلفی داشتم؛ سال 85 یک زن، سال 86، نفر هفتم راست و سال 87 نفر ششم راست بودم.
- چه مقام‌هایی به دست آوردید؟
رشته ما جدید است، زمانی می‌برد که تیم یک‌دست و مقام‌آوری تشکیل دهیم. تا الآن مقام برون‌مرزی نداشتیم. اما سه دوره قهرمان کشور شده‌ایم و یک دوره در المپیاد کشوری مقام اول را کسب کردیم. امسال هم کاپ دوم کشوری را با 50 متر اختلاف به دست آوردیم.
- اگر ورزشکار نمی شدید، چه کاره می‌شدید؟
باز هم ورزشکار و در همین رشته!
- تحصیلاتتان هم در همین زمینه است؟
بله، من کارشناس تربیت‌بدنی و علوم ورزشی از دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز هستم.
- ورزش حرفه‌ای لطمه‌ای به زندگی‌ات نزده است؟
ورزش حرفه‌ای زندگی حرفه‌ای می‌خواهد و نمی‌تواند لطمه‌ای وارد کند. همه آدم‌های امروز به نوعی درگیر هستند و من هم درگیر ورزش و مربیگری‌ام!
- پس مربیگری هم می‌کنید؟
مربیگری بخش وسیعی از زندگی من است. مربی بسکتبال، بدنسازی و ایروبیک و به تازگی هندبال هستم. کار مربیگری کمی سخت ولی لذت‌بخش است. دوست دارم ارتقا پیدا کنم تا کم‌کم در دانشگاه هم تدریس کنم.
- کار ورزش چگونه است؟
سالم‌ترین، شادترین، مفرح‌ترین کارهاست.
- به نظر شما ورزشکار چگونه باید باشد؟
باید انگیزه و پشتکار زیادی داشته باشد؛ بسته به رشته‌‌اش، فیزیکش مناسب باشد، صبور باشد، پرخاش نکند، روحیه جسوری داشته باشد.
- در اوقات فراغت چه کار می‌کنید؟
موسیقی گوش می‌کنم یا کتاب‌های پزشکی- ورزشی مطالعه می‌کنم و گاهی اوقات هم مهمانی یا خرید می‌روم.
- جامعه چگونه می‌تواند ورزش را همگانی کند؟
رسانه‌ها و نشریه‌ها نقش مهمی دارند. همه رشته‌ها باید ارزش مساوی داشته باشند، طوری که فرد به‌خاطر یک شکست و هدر رفتن انرژی و سرمایه‌اش از ورزش فاصله نگیرد و پشیمان نشود. باشگاه‌ها هم با توجه به درآمد مردم کار کنند و مهم‌تر از همه روی نوجوان‌ها سرمایه‌گذاری شود.
- شما چه کار می‌کنید؟
سعی می‌کنم همه را به ورزش تشویق کنم. به شاگردانم گفته‌ام که اگر با من مشکلی دارند، یا از این رشته خوششان نمی‌آید، رشته دیگری را شروع کنند. سعی کرده ام از کسی که ورزش را ترک می‌کند دلجویی کنم.
- یک خاطره ورزشی بگویید.
در مسابقه‌های فینال منطقه‌ای بسکتبال، کفش‌هایم را در باشگاه جا گذاشته بودم و قرار بود مربی‌ام آن را بیاورد، او هم فراموش کرد! من کفش یکی از بچه‌های باشگاه را که برای تماشا آمده بود پوشیدم، با آنکه خیلی راحت نبود، اما بازی کردم. آن کفش باعث شد خیلی خطا کنم و با اختلاف یک گل باختیم، همه‌اش تقصیر کفش بود!
- پیشنهادی به نوجوانان خواننده.
سعی کنید از همین نوجوانی در کنار درس یک رشته ورزشی، نه برای مقام، بلکه برای سلامتی انتخاب کنید و بدانید که هدف‌های بزرگ از نوجوانی آغاز می‌شود.
مهرین نظری، خبرنگار افتخاری از تهران
عالی‌قاپو در تهران
موزه باغ هنر، فضای هنری و بسیار زیبایی دارد. در این بوستان باصفا، ماکت‌هایی از جاهای تاریخی ایران مثل عمارت عالی‌قاپو، سی‌وسه‌پل، چهل‌ستون اصفهان یا میدان آزادی تهران قرار دارد. داخل ساختمان این بوستان نیز نمایشگاهی برپاست که عکس‌های بسیار جالبی دارد. علاوه براین در گوشه‌ای از این باغ، بازارچه خیریه‌ای برپاست که در آن عکس‌های هنری، زیورآلات و خوراکی به فروش می‌رسد.
عکس: سیدمحمدسینا مولوی، خبرنگار افتخاری از تهران
موزه باغ هنر در خیابان مقصود‌بیک تجریش، کوچه حسابی واقع شده و دیدنش برای کسانی که به آثار تاریخی و هنری علاقه دارند، جالب است.
سیدمحمدسینا مولوی، خبرنگار افتخاری از تهران
